Recensie: Renoir (2012)

Côte d'Azur, 1915. In de nadagen van zijn leven wordt de kunstenaar Pierre-Auguste Renoir gekweld door het verlies van zijn vrouw, de pijn van artritis en het slechte nieuws dat zijn zoon Jean gewond is geraakt. Als een jong meisje op wonderbaarlijke wijze zijn wereld betreedt, krijgt de oude schilder nieuwe energie. Ze zal zijn laatste model en muze worden. Wanneer Jean terugkeert om te revalideren, raakt ook hij in de ban van het beeldschone meisje. Ondanks de felle tegenstand van zijn vader, wordt hij smoorverliefd op deze vrije, ontembare geest en ontdekt door haar zijn artistieke zelf.

Zo luidt de officiële beschrijving van de film. Een kunstzinnige film met een liefdesverhaal. Dat is het ook wel, maar zeker niet het enige. Sterker, het jonge mysterieuze meisje (Andrée) gaat op den duur zelfs een beetje vervelen en de relatie met de zoon (Jean) is voorspelbaar. De ingewikkeld lijkende relatie tussen de overleden echtgenote en moeder en de modellen van Renoir is iets te oppervlakkig naar mijn smaak.

Andrée poseert

Maar mooie beelden kent de film zeker. De schilder wordt in zijn rolstoel steeds door vier vrouwen naar allerlei fijne plekken in de natuur aan de Côte d'Azur gedragen, om daar naakt of halfnaakt lopende jonge vrouwenmodellen te kunnen schilderen. Ondanks zijn verlies en zijn lichamelijke gebreken, heeft Renoir het goed voor elkaar. De film is geschetst tegen de achtergrond van de Eerste Wereldoorlog. De voorzichtig in beeld gebrachte verschrikkingen van de oorlog (massa-slachting, verminking, verwoesting), de afwegingen van de militair Jean tussen het meisje en het front en de al doorschemerende Gay Twenties zijn neergezet tegenover de ideeën van de kunstenaar Renoir: schilderen is een ambacht en schilderijen moeten mooi zijn om naar te kijken, want er zijn al genoeg zwarte momenten in het leven.

 

Film als ambacht
Een klein subthema is een steeds terugkerende discussie over het medium film. Zowel Andrée als Jean hebben daarover gesprekken met de oude Renoir. De laatste is van mening dat acteurs in zowel toneel als film niets blijvends produceren, zoals bij een ambacht (een stoel of een schilderij). Daarom is het niet iets om na te streven. Andrée en Jean willen juist wel films maken en hebben de Amerikaanse filmindustrie als voorbeeld. Later vindt een vergelijkbaar gesprek plaats op het strand tussen Jean en zijn oudere broer Pierre, waarbij Pierre stelt dat film niets is voor Fransen, omdat het lichtvoetig volksvermaak is en 'daarvoor torsen Fransen te veel en een te zware culturele bagage mee'. Zowel Jean Renoir als Andrée, (gebaseerd op Catherine Hessling) zouden later in de filmindustrie belanden, de eerste met enig succes.

Gezien op 27-02-2013 in Cinema Middelburg.

Meer info
http://www.film1.nl/films/41981-Renoir.html http://www.imdb.com/title/tt2150332/

Plaatjes
http://www.film1.nl/images/portrait/original/88693.jpg http://www.belbios.nl/media/galleries/2198/692491101_org.jpg